Britse politiek hopeloos verdeeld.

Waar we het de laatste tijd minder over gehad hebben, is de Brexit. Wellicht onterecht. Of misschien ook ingegeven door een stukje moedeloosheid: wat moet je immers met een dergelijke chaos? Het is zelfs zo erg dat Britten zich zorgen maken over voldoende voedsel en medicijnen na de uittreding.

Te midden van deze verwarring moet de Bank of England (BoE) het monetaire beleid bepalen. Dat levert de nodige dilemma’s op. De Britse economie doet het redelijk ondanks het Brexit-gevaar. De verwachte groei van 1,3% over 2018 is weliswaar lager dan vóór het referendum en in vergelijking met de eurozone (raming van 2,2% voor 2018), maar is voldoende hoog om de werkloosheid tot 4,2% terug te dringen. Maar ook in de groei zit onevenwichtigheid. De  Britse consument houdt bijvoorbeeld de hand meer op de knip mede door de relatief hoge inflatie van 2,4%. Die is  bedreigend voor de koopkracht. Ook de lastige huizenmarkt maakt de Britten terughoudend in de uitgaven.  

Hoe dan ook, de BoE moet deze week opnieuw een keuze maken tussen het bestrijden van het inflatiegevaar en broodnodige monetaire steun voor de economie mocht er een harde Brexit komen. We verwachten dat het eerste argument deze week tijdens de beleidsvergadering de boventoon zal voeren en de beleidsrente 0,25% hoger gaat.

Politiek blijft koers GBP bepalen

Dit betekent niet dat beleggers het Britse pond zouden moeten opzoeken. De wisselkoers blijft een speelbal door de politiek. En de wegen van de economie mogen dan vaak ondoorgrondelijk zijn, die van de politiek zijn dat des te meer. Zo zou het best kunnen dat we uiteindelijk afstevenen op een nieuw referendum.

Premier May zal vanaf nu zelf aan het stuur zitten van de onderhandelingen met de Europese Unie. Dit vergroot de kans dat er uiteindelijk een verstandige deal uit de bus komt. Punt is echter dat die deal vervolgens door het Britse parlement moet. Dat wordt een uitdaging.

Noch een voorstel tot een harde Brexit, noch ééntje voor een zachte versie maken veel kans. Er zal altijd wel een deel van de hopeloos verdeelde Conservatieve Partij zijn dat tegen stemt. De Labour-oppositie doet dat sowieso. Die hoopt immers de regering ten val te brengen. Met als gevolg nieuwe verkiezingen. Ondanks hun interne verdeeldheid, zijn nieuwe verkiezingen dan weer iets dat álle Conservatieven absoluut willen vermijden.

Om het dramatische scenario van ‘geen deal’ te vermijden, rest er dan slechts één optie: een nieuw referendum. Waarbij de Brit in de straat mag kiezen. Ofwel de overeenkomst die May met Brussel onderhandeld heeft, ofwel alsnog geen Brexit. Hoe plausibel dit scenario is, is moeilijk in te schatten. Maar de kansen stijgen. Voor wat het waard is: op de goksite Oddchecker.com mikt 58% van de spelers op een nieuwe volksraadpleging…

Amerikaanse economie dendert door, Europa klampt aan

Voor het overige neemt de macro-agenda deze week in geen geval vakantie. Hij staat barstensvol.

Over de Amerikaanse punten kunnen we kort zijn: we verwachten aanhoudend goed nieuws. Een sterk banenrapport over de maand juli, bruisend ondernemersvertrouwen (ISM-indices) en optimistische consumenten (Conference Board Consumentenvertrouwen). Vorige week hadden we het er al over dat we vanaf 2019 pas een echte vertraging van de Amerikaanse economie verwachten. 2018 blijft er beloftevol uitzien met een verwachte groei van tussen de 2,5% tot 3,0% voor de rest van het jaar. Dat is iets minder dan de 4,1% van het tweede kwartaal maar nog steeds erg goed.  

Zo beloftevol, dat de Federal reserve vóór het jaareinde wellicht twee bijkomende rentestappen zet. Een eerstvolgende verwachten we in september. Bij hun bijeenkomst van deze week zullen de Amerikaanse centrale bankiers nog op hun handen blijven zitten.

In de eurozone is het uitkijken naar de eerste inschatting van de groei over het voorbije tweede kwartaal. Tegenover dezelfde periode in 2017, zou die op 2,2% moeten uitkomen. Dat is degelijk. De komende kwartalen zal het erop aankomen om het momentum vast te houden. Politieke beslommeringen (bv. Italië) of zorgen over internationale handel (Trump) kunnen roet in het eten gooien.

Japan, het land van de rijzende rente?

Tot slot nog even iets over Japan. De voorbije week was er even wat opschudding op de obligatiemarkten. In Japan maakte de rente op tienjarige staatsleningen een klein sprongetje. Oorzaak was het gerucht dat de Bank of Japan (BoJ) eraan zou denken om haar beleid iets minder ruim te maken.

Sinds 2016 stuurt de centrale bank het rendement op tienjarig staatspapier richting 0%. Doel is om de inflatie aan te zwengelen. Net als bij andere centrale banken die het wapen van de kwantitatieve verruiming hanteren.

Morgen komen de Japanse centrale bankiers bij elkaar. We verwachten dat het bijsturen van de kwantitatieve verruiming voorlopig bij een gerucht zal blijven. De inflatie blijft immers hardnekkig laag: exclusief voeding en energie slechts 0,8% op jaarbasis. En daarmee ruim verwijderd van de 2% doelstelling die de BoJ nastreeft.

Mocht er toch iets anders uit de bus komen, dan kan dat tijdelijk aanleiding geven tot nieuwe opwaartse druk op de lange rente wereldwijd. Ons beleggingsbeleid is hiertegen beschermd door de relatief korte gemiddelde looptijd van onze vastrentende posities. Bovendien verwachten we niet dat die opwaartse druk fors aanhoudt door ‘Japanse gebeurtenissen’. Het beleid van de BoJ zal immers nog geruime tijd zéér ruim blijven.

Een ander effect van een Japanse rentestijging is het mogelijk naar huis terughalen van Japans kapitaal. Door de armtierige rendementen op de thuismarkt is er veel Japans kapitaal belegd in het buitenland,  veelal extra aangedikt met goedkoop geleend geld. De opkomende markten waren hierbij populair. Een omslag van het Japanse monetaire beleid kan een hernieuwde kapitaaluitstroom op gang brengen in de opkomende landen.