Jerome Powell, de nieuwe baas van de Fed, mag morgen en donderdag opdraven voor het Amerikaanse Congres om het monetaire beleid en de economische vooruitzichten toe te lichten.

Inhoudelijk zullen er weinig verrassingen zijn. De notulen van de laatste Fed-bijeenkomst bevestigden dat de centrale bankiers best optimistisch zijn over het economische plaatje en klaarstaan om geleidelijk de beleidsrente op te trekken.

Toch is het in essentie goed nieuws. Een lekker draaiende economie betekent immers een stimulerende omgeving voor bedrijfswinsten. Daarbij mag de inflatie best wat oplopen. Van extreme of uit de hand lopende prijsstijgingen is op dit moment nog geen sprake. Zodat er geen aanleiding is om te verwachten dat de Federal Reserve vaker naar het rentewapen zal moeten grijpen dan sowieso al op de rol staat voor dit jaar.

Markten zullen Powells getuigenis met argusogen volgen. Om bevestigd te krijgen dat de beleidslijn van zijn voorganger Yellen inderdaad netjes wordt doorgetrokken. Maar ook om Powell an sich te beoordelen. Ondanks het feit dat hij al sinds 2011 zitting heeft in het beslisorgaan van de centrale bank, was zijn rol onopvallend. Pas nu staat hij volop in de schijnwerpers.

Amerikanen sparen steeds minder

Amerikanen zijn weer vervallen in hun oude gewoonte: steeds minder sparen. Sinds begin 2006 daalde het gespaarde bedrag tegenover het beschikbare inkomen van 6% naar 2,4%. Een niveau dat we voor het laatst zagen eind 2007, net voor we de financiële crisis over ons heen kregen…

Toch moeten we een en ander kaderen. Tien jaar terug torsten gezinnen een totale schuldenberg van 116% van het beschikbare inkomen. Op dit moment is dat 91%. Nog steeds een cijfer dat 15% hoger ligt dan in de jaren 90, maar destijds lag de rente op schulden natuurlijk een heel eind hoger. Het gedeelte van het inkomen dat vandaag de dag naar schuldenlasten gaat, is in 35 jaar niet zo laag geweest. Dat maakt het allemaal wat draaglijker, maar ook beweeglijker. Een stijgende rente kan de rentelasten opwaarts duwen. Vooralsnog gaan we ervan uit dat een aantrekkende koopkracht bij burgers door hogere lonen, fiscale maatregelen en meer banen, compenseren voor effecten van een beperkte rentestijging.  

Donderdag krijgen we nieuwe cijfers over de persoonlijke inkomens en bestedingen. Die bestedingen kunnen niet eeuwig sneller blijven gaan dan de inkomsten. Dit een eindig proces. Op het moment dat deze trend keert, kan het de Amerikaanse groei een versnelling lager duwen. Maar daar is het op dit moment nog te vroeg voor.

Ondernemersvertrouwen blijft hoog

De sterkere euro begint op het vertrouwen van Europese uitvoerders te wegen, zo bleek vorige week. Het spiegelbeeld, een zwakkere dollar, heeft in de VS natuurlijk een tegenovergesteld effect. We verwachten donderdag dan ook een blijgezinde index voor het vertrouwen vanuit de Amerikaanse industrie (ISM-index). Niet enkel ondersteund door het valutaverhaal, maar ook door het wereldwijde macroplaatje en stevige bedrijfswinsten.

Deze ISM-index is een belangrijke barometer voor de onderliggende dynamiek van de Amerikaanse economie. En juist dát vertrouwen moet aandelenbeleggers er uiteindelijk van overtuigen over de af en toe opduikende nervositeit voor langzaam aantrekkende inflatie en rente heen te stappen.

Weinig inflatiedruk in eurozone

In de eurozone is de inflatiedruk een heel stuk gematigder dan in de VS. We verwachten niet dat dat beeld deze week zal veranderen, bij de eerste inschatting voor het inflatieverloop in februari. Bijvoorbeeld de sterkere euro heeft een dempend effect op het algemene prijsniveau.

Voor het overige zullen de andere economische Europese cijfers (kredietgroei, werkloosheid, geldgroei) bevestigen dat de eurozone per saldo op het goede pad blijft. Zij het misschien met iets minder vaart dan in 2017 het geval was maar wel voldoende hoog.