Zoals verwacht, wil Donald Trump dat Jerome Powell de Federal Reserve gaat leiden. Een veilige keuze. Althans, in de zin dat de nieuwe Fed-baas, die al sinds 2011 in het bestuur zetelt, zich de voorbije jaren altijd netjes op de consensus zette. Wat betekent dat we geen grote veranderingen hoeven te verwachten in het monetaire beleid.

Wat de keuze minder veilig zou kunnen maken, is het feit dat Powell geen academisch geschoold econoom is. Hij is jurist en ex-zakenbankier. Uitkijken dus naar zijn houding tegenover de regulering van de financiële sector. Die is na de crisis fors strenger geworden. Iets waar Trump en zijn team al herhaaldelijk tegen ageerden. Powell zelf gaf in het verleden aan de teugels wat te willen laten vieren. Echter zonder de essentie van het nieuwe regelgevende kader overboord te willen gooien. Afwachten wat dat concreet betekent.

Uitkijken ook naar de ‘intellectuele’ koers die Powell de Fed zal uitsturen. Zekerheden hébben en zúllen nooit bestaan in de economie. Maar de laatste jaren lijken de vraagtekens toch groter te zijn geworden. Bijvoorbeeld over het verband tussen werkloosheid en inflatie.

Traditioneel gaan economen ervan uit dat lage werkloosheid leidt tot hogere lonen. En van daaruit tot oplopende inflatie. De Amerikaanse praktijk van de laatste jaren is echter anders. Ondanks de aantrekkende economie en fors lagere werkloosheid, blijven loongroei en inflatie achter. Dat bleek opnieuw afgelopen vrijdag. Tegenover de maand voordien brokkelde de werkloosheid in oktober af van 4,2% naar 4,1%, terwijl de lonen stabiel bleven.

Huidig Fed-baas Yellen gaf enige tijd terug al toe dat de centrale bank voor een raadsel staat. Een raadsel dat echter té belangrijk is om te negeren. Een gepast monetair beleid vraagt om een zo goed mogelijk inzicht in de aanjagers van inflatie in een economie. Kan een niet-econoom en niet-academicus het fundamentele onderzoek naar de mogelijke structurele veranderingen in de (Amerikaanse) economie voldoende sturen?

Hoe dan ook, voor de kortere termijn van de komende maanden en vanuit een beleggersbril bekeken, betekent de voordracht van Powell continuïteit in het beleid. Vandaar wellicht dat financiële markten nauwelijks reageerden.

Stap voor stap naar een belastinghervorming

Die (Amerikaanse) financiële markten zijn al een tijdje in afwachting van een belastinghervorming. Vorige week kwam het Huis van Afgevaardigden met een plan. Dat zou een modaal gezin 2% méér beschikbaar inkomen opleveren. Het gros van de belastingverlaging zou echter belanden bij de hogere inkomens. Wat het algemene effect op de economische groei beperkt. Traditioneel maximaliseert een focus op lagere en middeninkomens het economische effect van lagere belastingen.

Wat betreft de bedrijfsbelastingen willen de Republikeinse afgevaardigden het tarief van 35% naar 20% brengen. Met tegelijkertijd een verminderd aantal aftrekposten en een aparte behandeling van winsten uit buitenlandse activiteiten. Opnieuw lijkt het er echter op dat het structurele economische effect van deze hervormingen, bijvoorbeeld op de investeringsbereidheid van ondernemingen, beperkt zal zijn.

Een definitief belastingplan mogen we begin 2018 verwachten. Nadat er een compromis is gevonden tussen de wensen vanuit het Huis van Afgevaardigden en de Senaat. Zowel voor de Amerikaanse economie als voor de beurs is het belangrijk dat er inderdaad iets concreets uit de bus komt. Niet dat we verwachten dat de beurskoersen een grote nieuwe impuls krijgen. Beleggers hebben hierop al geanticipeerd. Maar andersom kan een nieuwe mislukking van Trump en de Republikeinen aandelen pijn doen.

Magere agenda

Deze week oogt de economische agenda tamelijk leeg. In de eurozone hebben we, naast de definitieve Markit PMI’s (ondernemersvertrouwen) voor oktober, vooral aandacht voor de detailhandelsverkopen. We verwachten goede cijfers. De huidige Europese economische dynamiek is voor een belangrijk stuk intern gedreven, en wordt onder meer ondersteund door de dalende werkloosheid.

Vanuit China verwachten we overmorgen goede handelscijfers. De wereldwijde economische motor draait immers vlotjes. Een economie als de Chinese profiteert daarvan.