“Er zijn decennia waarin niets gebeurt, er zijn weken waarin decennia gebeuren.” Lenin sloeg hiermee de spijker op de kop. Sterker nog, mocht hij deze dagen het schouwspel in Washington aanschouwen, hij had wellicht eerder gesproken over dagen en uren. Elke dag is het wel iets. Moeten we daar als belegger op reageren?

Beurzen bleven tot nu toe tamelijk stoïcijns onder de politieke rollercoaster. Vlak na Trumps verkiezing schoten koersen de hoogte in. Aangevuurd door het vooruitzicht op lagere belastingen, deregulering en investeringen in infrastructuur. Ondanks de politieke turbulenties draaiden beleggers deze ‘Trump-rally’ niet terug. In de redenering dat zolang de economie en de groeivooruitzichten geen schade oplopen, er geen reden is om schieten op elk politiek konijn dat voor de camera’s huppelt. Vanuit een pure beleggersbril bekeken, een terechte houding.

De dramatische gebeurtenissen in Charlottesville en hun politieke fall-out zijn de recentste episodes in de bijna dagelijkse realityshow. Trumps sowieso al afbrokkelend draagvlak, kreeg een nieuwe knauw. Ook bij natuurlijke (economische) bondgenoten zoals topondernemers.

Onmiddellijk na zijn aantreden installeerde de nieuwe president twee adviesraden met het kruim van het Amerikaanse bedrijfsleven. Maar nadat kleppers als de CEO’s van Intel, Merck en andere multinationals er vorige week de brui aangaven uit protest tegen Trumps reactie op het geweld, hield hij de eer zogezegd aan zichzelf: de president ontbond de bijeenkomsten.

Later in de week zei hij zijn topadviseur, Steve Bannon, de wacht aan. Bannon was vanaf het begin al controversieel vanwege zijn vermeende ultrarechtse banden en economisch nationalisme.

Wat is de relevantie van deze recente ontwikkelingen voor de economische marsrichting van de VS? Is er iets fundamenteels veranderd? Binnen het Witte Huis woedde immers een strijd tussen adviseurs die een meer traditionele economische koers voorstaan en een groep voor wie protectionisme geen lelijk woord is. Nu Steve Bannon de bons kreeg, lijkt de eerste groep aan de winnende hand. Zelfs na het verdwijnen van de adviesraden.

Voorzichtigheid blijft echter geboden

Met het vertrek van Bannon zijn nog niet alle protectionistische stemmen in het Witte Huis verstomd. Niet in het minst die van de president zelf. Daarnaast borrelen er, voor wat ze waard zijn, steeds meer geluiden op over adviseurs die zich vragen stellen over hun professionele reputatie door zich te blijven verbinden aan deze administratie. Nogmaals, de correctheid en relevantie hiervan is moeilijk in te schatten, maar toch.

Uiteindelijk zal veel afhangen van de Republikeinse volksvertegenwoordigers en senatoren. Vinden zij het ontslag van Bannon een voldoende ‘offer’ na de controverse over Trumps uitlatingen in de nasleep van Charlottesville? In welke mate blijven zij hun voorman steunen om ondertussen zo veel mogelijk Republikeinse agendapunten te realiseren? Of in welke mate zullen ze via een blokkering van die agenda proberen om Trump onderuit te halen? Niet omdat ze hun geloof in het programma verloren zijn, maar wél hun vertrouwen in Donald Trump als president van de Verenigde Staten van Amerika.

In relatie tot financiële markten, is op de kortere termijn de hervorming en verlaging van de belastingen relevant. Nu, de campagnekreet van een bedrijfsbelasting van 15% was sowieso al een kansloos verhaal. ‘No way’ dat het resulterende gat in de begroting door het Congres zou komen. Ondertussen stuurt het Witte Huis dan ook aan op een tarief van 23%. In lijn met het gemiddelde in andere ontwikkelde landen.

Het realiseren van deze plannen zal de komende maanden belangrijk zijn voor het verdere verloop van beurzen. Bedrijfsanalisten hebben in hun winstschattingen veelal nog geen rekening gehouden met een lager fiscaal tarief.

Ondernemersvertrouwen

Deze week kijken we in de macro-agenda uit naar de Markit PMI’s in de VS en de eurozone. Vooral in onze regio’s verloren die vertrouwenscijfers de laatste tijd enig momentum. Maar per saldo blijven ze wijzen op degelijke groei. We verwachten geen verandering in dat beeld. Ook niet in dat van het specifieke Duitse vertrouwen, gemeten volgens de gezaghebbende IFO-indicator.

Verder is er natuurlijk ‘Jackson Hole’: de jaarlijkse bijeenkomst van centrale bankiers. Hoewel markten reikhalzend uitkijken naar aanwijzingen over het tijdstip wanneer de Fed en de ECB hun balansen beginnen afbouwen, verwachten we niet dat er veel nieuws te rapen zal zijn. Onze inschatting is dat Yellen het zal houden bij een ‘spoedige start van de afbouw’. Draghi zal wellicht aangeven dat er later dit jaar over gesproken zal worden binnen de ECB.